Kinderen doen het echt ‘beter’ als ze weten wat je bedoelt

“Ik wil dat je je kamer opruimt,”

zei ik,

met de overtuiging van een generaal

die denkt dat iedereen snapt

wat ‘opruimen’ precies inhoudt.

Jij keek me aan

alsof ik had gevraagd

om de zwaartekracht even uit te zetten.

“Wat bedoel je dan precies?” vroeg je.

“Nou... gewoon…

je kamer opruimen.”

(De klassieker.)

Jij zuchtte.

Ik zuchtte.

De kamer zuchtte ook,

onder het gewicht van knuffels, sokken

en een Ikea-varken die gisteren nog

een kapper was.

Toen zei jij:

“Misschien moeten we het tekenen.”

En dus zaten we even later

met stiften in de hand

een stappenkaart te maken

voor het Grote Opruimavontuur.

Eerst: spullen in de juiste bak

(die bak kreeg naam ogen en een pet).

Dan: vuile was in de mand

(die kreeg een sprookjesmond en zei “ja, graag hier!").

Tot slot: de vloer vegen

(onder begeleiding van ‘Stoffer de Superheld’).

We hingen het op.

En jij liep je kamer in

alsof je een held was

die eindelijk een plattegrond had

voor het onbekende terrein.

Een uur later was het nog geen museum,

maar het varken was terug in zijn hok,

de sokken in retraite,

en jij straalde

alsof opruimen iets was

dat je had uitgevonden.

Dit verhaal kan op de koelkast van een gezin, in de nieuwsbrief van een school of naast de beleidsteksten van een jeugdzorginstelling.

Opvoedkundig– beschrijvend– strategisch Kort & Klein.