Johan Cruijff zei ooit:“Ik hou van werken zolang het werken is waarvan ik hou.”Het klinkt simpel – en dat is het ook, als je durft te luisteren.

Renaissance in opvoeden: drie keer herboren

We praten veel over onderwijs. Over toetsen, cijfers, achterstanden, prestaties. Soms zelfs over "gelijke kansen" of "welbevinden". Maar zelden horen we in die gesprekken de stem van het kind zelf. En als het kind al ter sprake komt, dan vaak als meetbare uitkomst, als doelgroep of als object van zorg.

Met kinderen samen vieren we vrijheid, niet als bezit maar als opdracht

Als ouder van een tiener sta je voor een bijzondere uitdaging. Plotseling lijkt je kind veranderd - soms onherkenbaar - en misschien merk je dat je steeds vaker verzucht: "Die pubers ook..." Het artikel van neuropsycholoog Jelle Jolles in Het Parool raakt precies dit punt: hoe ons taalgebruik rond tieners onze hele houding kleurt.

Als ondernemer in hetgeen kinderen divers laten horen ontmoet ik ouders die worstelen met de schermtijd van hun kinderen. De smartphone, tablet, televisie en spelcomputer vormen vaak een bron van spanning in het gezin. Achter deze worsteling schuilt een diepere laag: ons kindbeeld en onze eigen relatie met technologie. In dit blog wil ik deze onderliggende dynamieken onderzoeken en een verfrissend perspectief bieden.

Als ondernemer in hetgeen kinderen divers laten horen praat ik vaak met ouders die worstelen met hoe hun kinderen met elkaar omgaan. Ze vragen zich af: "Hoe kunnen we zorgen dat onze kinderen echt een hechte band krijgen?". Die vraag gaat eigenlijk dieper: we zien onze kinderen door een bepaalde bril, vaak zonder dat we het doorhebben. En die bril beïnvloedt wat we van ze verwachten en hoe we met ze omgaan.